Валанцёрка LGL дапамагае ЛГБТ-моладзі і ўкраінцам, якіх закранула вайна
Віялета, валанцёрка платформы эмацыйнай падтрымкі ад LGL для ЛГБТ-вучняў, іх бацькоў і настаўнікаў, якія сутыкаюцца з булінгам праз сваю сексуальную арыентацыю, гендарную ідэнтычнасць і гендарнае самавыяўленне, не толькі дапамагае ЛГБТ-моладзі ў цяжкіх сітуацыях, але і актыўна ўдзельнічае ў зборы падтрымкі для Украіны.
Віялета распавядае пра валанцёрства на платформе эмацыйнай падтрымкі ад нацыянальнай арганізацыі па абароне правоў ЛГБТ — LGL — і пра падтрымку, што аказваецца ўкраінцам, якія перажываюць жахі вайны.
Вы ўжо трэці год працуеце валанцёрам на платформе эмацыйнай падтрымкі ад LGL. Што падштурхнула вас аказваць падтрымку ЛГБТ-студэнтам, што сутыкаюцца з булінгам і і цяжкасцямі?
Факт, што я сама належу да супольнасці ЛГБТ+. Я разумею, з якімі цяжкасцямі і выклікамі маладыя людзі сутыкаюцца кожны дзень, як цяжка і хваравіта праходзіць праз гэта, асабліва калі табе няма з кім пра гэта пагаварыць. Я часта атрымліваю пытанні — чаму неабходна вылучаць моладзь з ліку ЛГБТ+? Хіба над іншымі дзецьмі, падлеткамі не здзекуюцца? Я хацела б сказаць, што над імі не здекваюцца, але булінгу не пазбягае амаль ні хто. Супольнасць ЛГБТ+ не з’яўляецца ўнікальнай з гэтага гледзішча, маладыя людзі не толькі сутыкаюцца са звычайным булінгам, што і іншыя, але дадаткова атрымліваюць грубыя, зневажальныя словы і дзеянні з прычыны іх нетрадыцыйнай сексуальнай арыентацыі. Ні адзін чалавек не павінен праходзіць праз здзекі, не павінен жыць у страху, адзіноце. Наадварот, кожнаму павінна быць гарантаваная магчымасць стварыць бяспечнае асяроддзе, каб быць самім сабой і атрымліваць асалоду ад жыцця.
Якія найбольш распаўсюджаныя запыты? З якімі праблемамі і выклікамі сутыкаецца ЛГБТ-моладзь?
Большую частку часу яны просяць парады, як распавесці сваім бацькам пра сваю нетрадыцыйную сексуальную арыентацыю. Шмат маладых людзей жывуць са страхам, што яны не будуць прынятыя, зразуметыя, адпрэчаныя сваім бліжэйшым асяроддзем – бацькамі. На жаль, гэты страх апраўданы, паколькі ў Літве гамафобія і трансфобія па-ранейшаму даволі глыбока ўкаранёныя і не толькі з’яўляюцца табу, але і разглядаюцца з вельмі негатыўнага, стэрэатыпнага боку. Маладыя людзі часта чуюць гамафобныя выказванні ад сваіх бацькоў і іншых важных людзей, таму яны вырашаюць, што іх бацькі таксама будуць ставіцца да іх варожа, магчыма, нават выганяць іх з хаты. Маладыя людзі баяцца сваіх бацькоў, бо тыя не ствараюць цалкам бяспечных умоваў, каб быць самімі сабой дома.
Яшчэ адна вялікая праблема — гэта школа. Малая колькасць маладых людзей адчуваюць сябе ў фізічнай і эмацыйнай бяспецы ў школьным асяроддзі. Яны часта пішуць нам, што не давяраюць настаўнікам, сацыяльным педагогам, псіхолагам, яны не адчуваюць сябе ў бяспецы, калі прыходзяць і распавядаюць пра булінг, якім яны падлягаюць праз сваю сексуальную арыентацыю, пра цяжкасці, праз якія яны праходзяць, каб прынялі іх сексуальную арыентацыю, і г.д. Бываюць выпадкі, калі яны сутыкаюцца з адрынаннем, булінгам з боку школьных спецыялістаў, калі просяць іх пра дапамогу ў барацьбе са здзекаваннямі, з якімі яны сутыкаюцца. Часта складваецца ўражанне, што прафесіяналы не падрыхтаваныя да канкрэтных сітуацыяў або не ў стане дыстанцыявацца ад свайго асабістага меркавання і проста адгукнуцца на патрэбу ў дапамозе як спецыяліст.
Гэта адрозніваецца вельмі важным аспектам — кожны раз, калі вы пішаце, вы камунікуеце з адным і тым жа валанцёрам(амі). Гэта азначае, што чалавеку, які звяртаецца па дапамогу, не трэба пераказваць сваю гісторыю кожны раз, калі ён піша, і гэтым захоўваецца пераемнасць і паглыбленасць ў разгляданую праблему. Таксама, камунікаванне на платформе адбываецца зручным спосабам — не з дапамогай лістоў, а паводле прынцыпу, падобнаму да прыкладання «Месенджар». Уся гісторыя перапіскі вельмі зручна праглядаецца, і пры неабходнасці лёгка вярнуцца да пэўнай часткі перапіскі.
На платформе эмацыйнай падтрымкі ад LGL таксама аказваецца падтрымка бацькам і настаўнікам ЛГБТ-моладзі. Што матывуе дарослых звяртацца на платформу?
Дарослыя звычайна прыходзяць да нас па параду пра тое, як камунікаваць з маладымі людзьмі з супольнасці ЛГБТ+. Часта дарослыя (асабліва спецыялісты) адчуваюць, што ім бракуе інфармацыі і кампетэнтнасці ў гэтай сферы, яны не ведаюць, што і як сказаць маладым людзям, каб яны адчувалі сябе ў бяспецы, зразуметымі і прынятымі. Часта задаюць пытанні пра тое, як паказаць маладым людзям, што іх прымаюць такімі, якімі яны ёсць, што іх падтрымліваюць і гатовыя дапамагчы ім, стварыць бяспечнае асяроддзе для таго, каб быць самімі сабой.
Пытанні, якія часта ўзнікаюць у бацькоў, падобныя з пытаннямі спецыялістаў — як правільна камунікаваць з моладдзю з ліку ЛГБТ+? Якія існуюць спосабы паказаць, што вы прымаеце іх такімі, якія яны ёсць? Ёсць таксама пытанні, як змірыцца з тым фактам, што ў іх дзіцяці нетрадыцыйная сексуальная арыентацыя, як абараніць дзіця, якое падлягае булінгу і дыскрымінацыі. Акрамя таго, бацькі самі сутыкаюцца з дыскрымінацыяй і шукаюць спосабы дапамагчы ім перажыць яе. Пытанні і выклікі вельмі разнастайныя.
Валанцёрства на платформе ад LGL стварае мне магчымасць і прастору даць маладым людзям і іх асяродку тое, чаго не было ў мяне самой. Я ўпэўненая, што, аддаючы свой час, увагу і досвед, я дапамагаю камусьці іншаму пражыць яшчэ адзін дзень і паверыць, што жыццё можа быць выдатным і яно вартае таго. Можа быць, гэтыя словы гучаць залішне гучна, але большая частка прадстаўнікоў супольнасці ЛГБТ+ хоць бы раз задумвалася пра самагубства, і я не выключэнне. Таму, стварэнне гэтай платформы, яе актыўнасць і шчырая ўвага валанцёраў надзвычай важныя.
Працуючы валанцёрам на гэтай платформе, я расту як асоба, я раблюся яшчэ мацнейшай, паколькі супрацьстаю стрэлам дыскрымінацыі, якія скіраваныя не толькі непасрэдна на мяне, але і на маю супольнасць. Я рады, што сярод валанцёраў я знайшола сяброў, якія знаходзяцца побач не толькі ў цяжкія моманты, але і ў радасці, вечаровых гульнях і размовах. Такое бяспечнае асяроддзе неабходнае не толькі для тых, каму мы дапамагаем, але і для нас саміх. Часам я дранцвею ад адное думкі пра тое, што мне пашчасціла сустрэцца з выдатнымі людзьмі.
Дапамагаць іншаму чалавеку ствараць для сябе бяспечнае асяроддзе — гэта адначасова і падарунак лёсу, і прывілей. У мяне самой не было такой дапамогі, калі я расла, я нават не ведала, куды звярнуцца, інтэрнэту не было, так што я застаюся сама-насам з сабой і сваімі праблемамі. Я атрымала вялікі досвед — ад дыскрымінацыі ў працоўным асяроддзі да прыняцця там, дзе я менш за ўсё гэтага чакала. Я адчуваю, што магу і павінна падзяліцца сваёй гісторыяй, бо веру, што яна можа натхняць іншых, надаваць моц і ўпэўненасць на маім шляху, адкрытасць у адносінах да сябе і іншых, веру ў тое, што жыццё вартае таго, каб яго пражыць. Я сам назірала і захаплялася іншымі людзьмі, які адкрыта кажуць пра сваю прыналежнасць да супольнасці ЛГБТ+, я песціла веру ў сабе, што аднойчы я таксама стану настолькі моцнай, што змагу забяспечваць камфорт іншым. Чалавек не створаны для таго, каб самотна ісці па жыцці, мы ўсе звязаныя, нашы шляхі пераплеценыя, таму неабходна знайсці спосабы спыніць гэтае мэтанакіраванае прычыненне болю і прыняць кожнага такім, які ён/яна/яны ёсць.
Я чэрпаю энергію з прыроды, творчасці і іншых людзей, якія смела і адкрыта дзеляцца сваімі гісторыямі. Перажыванні, якія даходзяць да чалавека непасрэдна ад іншага чалавека, асабліва натхняюць мяне. У прыродзе ўсё знаходзіцца ў раўнавазе, там усё адбываецца так, як павінна адбывацца, і месцы хапае ўсім. Знаходзячыся ў атачэнні лесу, возера, ракі, травы, неба, я аднаўляюся, напаўняюся энергіяй, знаходжу раўнавагу. У той жа час, мая творчасць выяўляецца ў выглядзе тэкстаў, малявання, здымкаў. Усё складваецца вельмі прыгожа, рытмічна, пачуццё завершанасці напаўняе вас.
Ад самага першага дня вайны я ведала, што паеду ва Украіну дапамагаць, не было і няма ніякіх сумневаў ці страху ехаць туды. Падчас майго знаходжання ва Украіне я перажыла многае: ад жыцця сярод звычайных мірных жыхароў, якія хаваліся ў падвале падчас надзвычайных умоваў надвор’я, да начлегаў акурат побач з лініяй фронту, хады па разбураных дамах, мастах.
Жыццё без электрычнасці, святла, цяпла, вады навучыла мяне больш шанаваць тыя элементарныя рэчы, якія лёгка даступныя дома. Гэта ўнікальны досвед — размаўляць з афіцэрамі і іх сваякамі, слухаць апавяданні пра жыццё на фронце. Колькі святла, жадання атрымліваць асалоду ад жыцця і міру выпраменьваюць гэтыя людзі. Гэтыя гісторыі глыбока пранікаюць у сэрца, турбуюць і ў той жа час супакойваюць, натхняюць, даюць усведамленне таго, што імкненне да свабоды не будзе пераможанае жорсткасцю. Падчас адной з паездак у мяне была магчымасць узяць удзел у аўтакалоне, прысвечанай ушанаванню загінулых і цяперашніх франтавікоў. Падчас руху людзі на дарозе махалі нам рукамі, спынялі свае машыны, каб даць нам магчымасць бесперашкодна праехаць да месца прызначэння – могілак. Чым бліжэй мы пад’язджалі да могілак, тым часцей бачылі людзей, якія стаялі на каленцах уздоўж дарогі. Такім чынам яны выказалі павагу тым, хто загінуў і абараняў свабоду сваёй краіны. Немагчыма было стрымаць слёзы ад да болю велічнага відовішча, ад пачуцця глыбокай пашаны, трымцення ад таго, што ты з’яўляешся часткай такой адмысловай падзеі.
Падчас адной з місіяў гуманітарнай дапамогі, па ініцыятыве Караліса Санкаўскаса, мы перавозілі джып, які быў упрыгожаны налепкамі ЛГБТ+ і Партыі свабоды. Гэты джып ад супольнасці ЛГБТ+ і Партыі свабоды быў прысвечаны салдатам, якія змагаюцца на фронце. Было неапісальна прыемна ехаць з Вільні на фронт ва Украіну, бо, за выключэннем адной непрыемнай нататкі ў Кіеве, мы не атрымалі ніякай негатыўнай рэакцыі ні ад цывільных жыхароў, ні ад жаўнераў. На гэты раз у мяне таксама быў вясёлкавы сцяг, каб на ім атрымаць подпісы ад жаўнераў, якім мы збіраліся падарыць джып. Я была зусім спакойнай, не баялася з’явіцца на фронце з атрыбутыкай ЛГБТ+, і нездарма, бо подпісы легла на сцяг гэтак жа лёгка, як і на любы іншы нацыянальны сцяг. Гэтыя выдатныя людзі змагаюцца за свабоду жыцця ўсіх людзей, без выключэнняў. Я ганаруся тым, што ўдзельнічаю ў гэтым змаганні.
Арганізацыя і транспартаванне гуманітарнай дапамогі ва Украіну не дазваляе нам забываць, што чалавек можа і павінен быць каштоўнасцю для чалавека.
Ёсць шмат рэчаў, якія я хачу данесці да моладзі, таму я часта дзялюся сваімі думкамі ў грамадскай прасторы і ў размовах. Паколькі мы жывем у гэтыя цяжкія часы і імкнемся быць прынятымі, самае меншае, што мы можам зрабіць, — гэта пачаць з саміх сябе. Прыняцце сябе і іншых незалежна ад мінулага, сучаснасці, прафесіі, духоўных поглядаў, полу, узросту, нацыянальнасці, любімага колеру, аўтамабіля, якім вы кіруеце, мовы цела… можна працягваць без канца, бо кожны з нас непаўторна прыгожы і непадобны на іншых. Не пазбаўляйце сябе магчымасці спазнаць сябе і тых, хто вас атачае. Памятаеце, што вы самі робіце свой выбар, і вам не трэба дазвол іншых людзей, каб любіць і быць самім сабой.
Ганарыцеся тым, хто вы ёсць, таму што іншага варыянту можа і не быць.
Платформа эмацыйнай падтрымкі ад нацыянальнай арганізацыі па абароне правоў ЛГБТ, LGL, для вучняў, іх бацькоў і настаўнікаў, якія сутыкаюцца з булінгам праз сваю сексуальную арыентацыю, гендарную ідэнтычнасць і гендарнае самавыяўленне, даступная па адрасе: https://lithuania.livewithoutbullying.com /
Артыкул быў падрыхтаваны для праекту «Нічога пра нас без нас: пашырэнне правоў і магчымасцяў ЛГБТ-моладзі ў барацьбе з булінгам». Праект рэалізуецца ў рамках Фонду актыўнага грамадзянства, што фінансуецца ў рамках фінансавага механізму Еўрапейскай эканамічнай прасторай (ЕЭП)
Крыніца: lgl.lt, Эгле Куктарайтэ
Подписывайтесь на наш Telegram-канал!
ЛГБТК-миграция. Большой путеводитель по переезду в безопасную страну
