Артур Камароўскі. Паэзія самапошуку і самаідэнтычнасці
Артур Камароўскі – беларускі паэт, перформер і культурны дзеяч. Ён вылучаецца глыбокай аналітыкай і ўменнем адшукаць сутнасць і прапанаваць яе чытачам нават з самых складаных тэм.
19 лістапада ў Варшаве Артур прэзентуе свой новы зборнік вершаў «Анатомія». Мерапрыемства адбудзецца ў краме BUKINISTKA (Wieniawskiego 5J) а 19:00.
Артур актыўна асвятляе пытанні беларускай гісторыі, літаратуры і сучаснага грамадства, спалучаючы прафесійны падыход з чуйнасцю да нацыянальнай ідэнтычнасці.
Яго вершы часта выклікаюць дыскусіі
Бо паэт смела закранае складаныя і актуальныя тэмы, уносячы ў іх новы погляд.
Верш Артура Камароўскага «Сэрца»
Гэта разважанне пра ўнутраны свет чалавека, яго адчуванні і сувязь з прыродай і навакольным светам у моманты паглыбленага ўспрымання.
Паэтычны герой спрабуе ўначы пачуць сэрца, якое жыве і рэагуе на дробныя дэталі: пах сырой зямлі, цішыню, блізкасць каханага чалавека, нават праз прабелы і перашкоды.
а сярод ночы раптам спрабуеш пачуць
што пакуль застаешся —
цешыцца гэтай дрыготкай нотай
акордам
тым
як пахне сырая зямля напрадвесні
як ён спіць цераз прорву ў два крокі
ад твайго асобнага ложка…
Верш напоўнены матывам тонкай дрыготкасці, дотыку і ўвагі да самых маленькіх імгненняў, якія даюць пачуццё жыцця і вечнасці…
Аўтар падкрэслівае недасканаласць слоў для выказвання глыбокіх пачуццяў, таму імкнецца пераадолець моўныя межы праз вобразы і эмоцыі, выказаныя праз пыл, мёд і празрыстасць.
…так шмат існуе дзеясловаў ва ўсіх нашых мовах
і кожны з іх недастатковы
каб уваскрасіць лёд
(cor cordis)
толькі назоўнае
і вінавальнае
мне б хацелася разабраць камяні
да празрыстага пылу
з крывяністых фабрык па вытворчасці вечнасці
разбудзіць яго ранкам
трымаючы мёд на губах
Гэта верш пра цеплыню ўнутранага свету, пра імкненне да ўзаемнасці і жыццёвай гармоніі.
Верш “Скура”
Твор раскрывае адчуванні чалавека, які бачыць свет як складаную і незразумелую мясціну, дзе ўсё пераплятаецца і мяняе формы — вуліцы становяцца лясамі і гарамі, а людзі — згубленымі дзецьмі. Паэт перадае пачуццё блытаніны, пошуку выйсця і імкнення да арыентацыі ў хаосе жыцця з дапамогай сімвалаў маршрутаў і карты.
адсюль вылузаюцца
мае мурашы
і бягуць па сваіх
звычайных маршрутах
нібы трамваі
тут лёгка згубіць і згубіцца
нібы ў састарэлай мапе
дзе лініі вуліц — лясы
лясы — пляскатыя раўніны
раўніны — горы
на якія мы ўзбіраемся
басанож
Тут шмат увагі надаецца адчуванню цела – поту, скура, мурашах, якія дзейнічаюць як жывое поле ўражанняў і ўспрымання. Аўтар разважае пра культурную і геаграфічную спадчыну, змешаную і заблытаную (Варшава, Тбілісі, Львоў, Мінск), якая пакідае на душы раны і шнары.
мы —
забытыя дзеці
заблытаныя і нямыя —
языкамі намацваем выйсце
дзе пот прадзіраецца цераз поры
і пачынае дыхаць
(тонкая нібы паветра
тоўстая нібы сукно)
што ляжыць паміж намі?
выкшталцонасць Варшавы
смуглявыя тбіліскія вінаградзіны
львоўскія засечкі
ўзоры мінскага лісця
нам застануцца
шнары
раны
Фінал паказвае пратэст супраць прымусовага ўтрымання на чужой мапе, у якой чалавек ідзё з паламаным компасам, складваючы свой шлях самастойна.
Гэта верш пра страты, пошукі і барацьбу за сваю ідэнтычнасць у складаным і раздвоеным свеце
мы
памятаем
толькі вечнасць травы
мурашыныя песні
лабірынты маршрутаў
пад зямлёю і на зямлі
гэты горад —
спелы яблык
падзелены папалам
на мапе
якую нам
падманутым турыстам
сілком далі
і з якой мы
ўсталі —
з паламаным компасам
у руках —
і пайшлі
“Вусны”
У вершы “Вусны” ёсць элементы, якія можна інтэрпрэтаваць як разважанні пра самаідэнтычнасць і асабістую адметнасць, што можа сугучна з тэмамі квір-прыналежнасці.
хто б мог падумаць — цяпер мы п’ём мёд
п’ём мёд што ўцякае па падбароддзі
нібы залацістая змейка
п’ём мёд што пераўтвараецца ў слёзы
п’ём мёд — горыч нашых спатканняў і стратаў
Мёд як сімвал пачуццяў і ўспамінаў, што «апякае» і «блытае скрыжаванні», можа азначаць складаныя і шматгранныя ўнутраныя стані, у тым ліку звязаныя з асабістай ідэнтычнасцю і жаданнямі, што не заўсёды ўкладваюцца ў традыцыйныя межы.
і цяпер мы п’ём мёд
мёд што апякае пупышкі памяці
мёд што блытае скрыжаванні
што джаліць пчалою
ў слабое —
бірузовай валізкі нязносны цяжар
дзіравую памяць
неабдымную жарсць
Вобраз «жарсці», якая існуе «па абодва бакі зямлі», падкрэслівае супярэчнасць і разнастайнасць пачуццяў, магчымасць жыць у некалькіх светах або месцах унутры сябе і па-за ім.
Таксама ёсць адчуванне барацьбы, пошуку і прыняцця сябе ў складаным сучасным свеце, што часта сустракаецца ў творчасці, якая закранае квір-тэматыку.
У вершы можна знайсці тонкія алюзіі на праблематыку самаідэнтычнасці і квір-прыналежнасці, перададзеныя праз метафарычныя вобразы пачуццяў і ўнутраных перажыванняў
нас жаруць свае і чужыя ложкі
па абодва бакі зямлі
спакуслівай слодычы чырвань
б’ецца аб бель прасціны
пасярод немай спёкі
я — залацістаю змейкай
бягу ў твае сны
спі
Пяць прычын, чаму варта прачытаць вершы Артура Камароўскага:
Яго паэзія — гэта глыбокі пошук самаідэнтычнасці і адлюстраванне складаных унутраных станаў, што робіць творы надзвычай актуальнымі для асоб, якія шукаюць сябе і сваё месца ў сучасным свеце.
Артур смела закранае складаную тэматыку, у тым ліку нацыянальную ідэнтычнасць, грамадскія праблемы і квір-тэмы, пры гэтым прапаноўва свежы і пранікнёны погляд.
У вершах моцна адчуваецца сувязь к з прыродай, унутраным светам і яго дэталямі, што стварае асаблівую эмацыянальную цеплыню і глыбіню ўспрымання.
Яго творы напоўнены сімваламі і метафарамі, якія прымушаюць разважаць пра жыццё, страты, пошукі і барацьбу — тэмы, блізкія многім чытачам у няпростыя часы.
Вершы Артура Камароўскага выклікаюць інтэлектуальныя дыскусіі і адрозніваюцца эстэтычнай вартасцю, што робіць іх каштоўным культурным і літаратурным набыткам.
Ігар М
Падпісвайцеся на наш Telegram-канал!
ЛГБТК-міграцыя. Вялікі даведнік па пераездзе ў бяспечную краіну
