«Божая маці кветак»: паводле матываў класікі Жэнэ

«Божая маці кветак» (“Notre Dame des Fleurs”) – калекцыя мастацкіх трыб‘ютаў на аднайменны дэбютны раман французскага пісьменніка Жана Жэнэ – пабачыла свет у 2021 годзе.

Раман Жэнэ “Notre Dame des Fleurs” выклікаў значны ажыятаж, калі быў упершыню апублікаваны ў Францыі ў 1943 годзе. Часткова мемуары, часткова фантастыка, часткова дапаможнік па мастурбацыі. Кніга была напісана Жанам на аркушах абгортачнай паперы ў ягонай турэмнай камеры ў Парыжы. Верагодна, гэта была першая кніга пра жыццё гомасексуалаў і яго эратычны складнік, у якім геі жылі ў сваім свеце, без якіх-колечы выбачэнняў перад гетэрасексуальным грамадствам.

Жэнэ пісаў пра людзей, якіх ведаў у Парыжы да вайны – злодзеяў, сутэнёраў і мужчын-прастытутак Манмартра, і рабіў гэта такім чынам, што гэтыя допісы трэба было разглядаць як літаратуру, якім бы трансгрэсіўным змест ні быў для літаратурнага істэблішменту таго часу.

Унікальныя якасці рамана ствараюць цяжкасці для ілюстратара. Мастацкая белетрыстыка імкнецца глядзець унутр сваіх герояў значна больш, чым жанравая літаратура, якая спараджае думкі, настроі і пачуцці, што не так лёгка адлюстраваць у візуальнай форме.

Прыкладна праз дзесяць гадоў пасля публікацыі «Божай маці кветак» ва Францыі па яго сюжэце быў зняты поўнаметражны фільм з жорсткімі сэксуальнымі сцэнамі. Апошняе можа здацца малаверагодным, але Жэнэ яшчэ да гэтай карціны быў у авангардзе, прадстаўляючы гей-секс на шырокім экране ў 26-хвілінным нямым фільме «Песня кахання» (“Un Chant d’Amour”), які ён зняў у 1950 годзе. Пазней творца адмовіўся ад аўтарства гэтай кароткаметражнай стужкі, як адхрысціўся або «забыўся» пра многія свае тварэнні пад канец жыцця. Аднак на ягоную творчасць забывацца не варта, бо яна была наватарскай і ўплывовай для свайго часу.

Крыніца: johncoulthart.com